Mowa
| Historia |
 |
 |
 |
 Historia bernardynów na Litwie sięga połowy XV w., gdy franciszkanie obserwanci (zwani bernardynami) przybyli na ziemie Wielkiego Księstwa Litewskiego jako misjonarze. W 1469 r. król Kazimierz Jagiellończyk ufundował teren nad Wilenką, na którym rozpoczęto budowę kościoła i klasztoru.Pierwszy drewniany kościół spłonął się w 1475 r. Wkrótce rozpoczęto budowę murowanego kościoła. Jego budowa jeszcze nie została ukończona, gdy około 1500 r. z powodu błędów w konstrukcji należało zburzyć część kościoła. Pozostawiono tylko prezbiterium i zakrystię. Na tych fundamentach powstał drugi murowany kościół, który stoi do dzisiaj, choć i po wielu zmianach. Kościół jest największą i najstarszą późnogotycką budowlą w zespole klasztornym Bernardynów. Na początku XVI w. po wybudowaniu muru obronnego dookoła Wilna budynki klasztorne i kościół zostały włączone do miejskiego muru obronnego. Po pożarze, który wybuchł w XVI w. kościół został przekryty sklepieniami krzyżowymi, gwiaździstymi i kryształowymi, a na ścianach pojawiły się freski. Po przebudowach, które miały miejsce w XVI-XVII w., kościół uzyskał cechy stylu renesansowego i barokowego: renesansowy fronton, nagrobki, ołtarze i ambona wykonane z drewna. Po powstaniu w 1863 r. braci wypędzono, kościół pozostał czynny, a klasztor przejęły władze carskie. Zespół klasztorny najbardziej ucierpiał po zamknięciu go w 1949 r. W czasach sowieckich urządzono tu magazyn. Kościół szybko się odrodził po 1994 r., gdy powrócili do niego prawdziwi właściciele – Bracia Mniejsi. Zespół architektoniczny klasztoru Bernardynów został uznany za zabytek dziedzictwa kulturowego Litwy. W 2008 r. został on włączony do projektu kulturowego ważnego dla państwa. |